INTERNET STATION online

Rolling Stones, Angie, Angie
When will those clouds all disappear?
Angie, Angie
Where will it lead us from here?
With no lovin' in our souls and no money in our coats
You can't say we're satisfied
But Angie, Angie
You can't say we never tried

Angie, you're beautiful
But I hate that sadness in your eyes
Angie, I still love you baby
Remember all those nights we cried
All the dreams we held so close
Seemed to all go up in smoke
Let me whisper in your ear
Angie, Angie
Where will it lead us from here? Yeah

All the dreams we held so close
Seemed to all go up in smoke
Hate that sadness in your eyes
But Angie, I still love you baby
Everywhere I look I see your eyes
There ain't a woman that comes close to you
Come on baby dry your eyes
But Angie, Angie
Ain't it good to be alive
Angie, Angie, you can't say we never tried.

Στην περιοχή της Βουλιαγμένης υπάρχει ένα μυστήριο κτίριο που στέκει ερειπωμένο, σχεδόν μέσα στη θάλασσα. Από το δρόμο δύσκολα θα το προσέξεις κι ας βρίσκεται κοντά σ' ένα από τα πιο γνωστά μαγαζιά της περιοχής. Πρέπει να σταματήσεις και να κατέβεις το μονοπάτι για να το ανακαλύψεις. Χώρος βιολογικού καθαρισμού στο παρελθόν, με τεράστιες δεξαμενές μέσα, κι έξω, θέα που κόβει την ανάσα. Το εγκαταλελειμμένο αυτό κτίριο διάλεξε για σπίτι του ο Γιώργος Κουρούπης. Από τότε που του έγινε έξωση. «Αυτός είναι ο τρίτος χειμώνας που περνάω εδώ. Τέλος Σεπτέμβρη ήρθα, πριν τρία χρόνια. Το ήξερα το σημείο από τότε που έμενα εδώ γύρω... ε, και δεν μπορούσα να κοιμάμαι για πάντα στο αυτοκίνητo. Δυο βράδια μου ήταν αρκετά».

Ειρήνη Μαργαρίτη, Φωτογραφίες: Φάνης Παυλόπουλος

Ο Γιώργος είναι φωτογράφος. Έχει εκδώσει βιβλία κι είναι ιδιαίτερα μορφωμένος. Με σπουδές στο Λονδίνο (Royal Academy of Art) και πολυταξιδεμένος. Τελευταία του δουλειά ως ελεύθερος επαγγελματίας, το έντυπο της Κυριακάτικης Καθημερινής: «Η ελληνική τέχνη στα μουσεία του κόσμου». Δικές του κι οι φωτογραφίες στους γνωστούς ταξιδιωτικούς οδηγούς που εξέδιδε η Καθημερινή.

Η αλήθεια είναι ότι όταν αποφάσισα να επισκεφτώ το κτίριο αυτό, δεν είχα ιδέα ποιον θα συναντούσα. Ένας φίλος μου είχε πει ότι ζει ένας άστεγος εκεί κι εγώ απλά σκέφτηκα να πάω να δω. Άστεγος με θέα θάλασσα, σκέφτηκα και μου ήταν αρκετό.

Ο Γιώργος μας υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες. Μας έβαλε στο ιδιότυπο σπιτικό του και μας έφτιαξε ελληνικό καφέ σε κατσαρόλα. Το κρύο, τσουχτερό. Λόγος για να κάτσουμε στο βάθος (που έκοβε ο αέρας) ή στο μέσα σαλόνι όπως το ονόμασα εγώ, αφού ο Γιώργος έχει μεταφέρει σχεδόν όλα τα έπιπλα του σπιτιού του, εκεί. Με τις αγαπημένες του γάτες να τριγυρνάνε, πιάσαμε την κουβέντα.

«Δεν έρχεται συχνά κόσμος να με δει, οπότε καταλαβαίνεις τον ενθουσιασμό μου.. Πολλές ώρες μόνος. Όχι τίποτα άλλο, αλλά μου αρέσει η παρέα, να μιλάω με κόσμο» μου λέει

VICE: Για ποιο λόγο έμεινες άστεγος;
Γιώργος: Τεχνικά, γιατί μου έκανε έξωση η αδελφή μου και γιατί σταμάτησαν να πηγαίνουν καλά οι δουλειές. Ελεύθερος επαγγελματίας, βλέπεις, στον εκδοτικό χώρο. Μας χτύπησε άσχημα η κρίση εμάς. Ουσιαστικά όμως νομίζω ότι έφτασα στην κατάσταση που έφτασα γιατί στη ζωή μου έκανα το λάθος κι ακολούθησα αυτά που ήθελαν οι άλλοι κι όχι αυτά που πραγματικά ήθελα εγώ. Αν είχα φύγει στο εξωτερικό, όπως σκεφτόμουν, ίσως τώρα τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Εδώ νιώθω ότι η δουλειά μου, δουλειά μιας ζωής βασικά, κι οι γνώσεις μου, πήγαν χαμένες.
62 χρονών. Μόλις μπήκε στην τρίτη ηλικία όπως λέει ο ίδιος. «Η πιο δημιουργική ηλικία, τουλάχιστον για τα ενδιαφέροντα και τις έρευνες μου».

Πώς περνάνε οι ώρες εδώ, χωρίς ρεύμα, χωρίς ανθρώπους, χωρίς...Γρήγορα. Δουλειές, διάβασμα. Μόλις ξεκινάω να διαβάζω, χάνομαι. Με απορροφά τελείως ο κόσμος των βιβλίων.
Επισκέψεις;
Πού και πού έρχονται κάποιοι, όπως εσείς καλή ώρα... Δικοί μου φίλοι παλιοί, κανένας. Όταν βρέθηκα άστεγος, εξαφανίστηκαν όλοι. Κάποιοι συνάδελφοι και φίλοι από τον εκδοτικό χώρο αυτοκτόνησαν. Αυτοί συγχωρεμένοι, οι άλλοι όμως... Ούτε στο τηλέφωνο δεν μου απαντούσαν. Ευτυχώς έχω κάνει έναν καινούριο φίλο, μικρότερο από σένα, που δουλεύει σε γνωστό μαγαζί της παραλιακής ως σερβιτόρος. Έρχεται εδώ, τα λέμε και μένει κιόλας κάποια βράδια. Στον άνθρωπο αυτό χρωστάω πολλά. Με βοήθησε πολύ, κυρίως με την παρέα του. Κι εγώ με τη σειρά μου του δίδαξα πολλά. Του έδωσα βιβλία, του μίλησα για πράγματα...
Σχέση δασκάλου- μαθητή δηλαδή;
Κάπως έτσι. Είχε την έφεση για γνώση αλλά το οικογενειακό του περιβάλλον δεν τον βοήθησε, ούτε του έδωσε τα κατάλληλα ερεθίσματα. Σήμερα σπουδάζει βυζαντινή μουσική στο Εθνικό Ωδείο. Εγώ τον έσπρωξα να πάει.

Ο «καινούριος» φίλος του Γιώργου παίρνει καμιά φορά από το Ωδείο προσκλήσεις για τις τελικές πρόβες παραστάσεων του Μεγάρου Μουσικής. Έτσι ο Γιώργος είχε την ευκαιρία φέτος να δει «Τριστάνο και Ιζόλδη». Χρόνια είχα ν΄ απολαύσω όπερα, μου λέει, ήταν ανάσα.

Η αλήθεια είναι ότι με κάνει να αισθάνομαι παράξενα να ακούω έναν «άστεγο» να μου μιλάει για όπερα ή φιλοσοφία. Ο Γιώργος αναφέρεται συνέχεια σε γνωστούς φιλόσοφους, λες και το έργο τους ή η ζωή τους να μπορούν να δώσουν μια εξήγηση για την κατάστασή του. Ο ίδιος δεν αισθάνεται αποτυχημένος. Αντιθέτως θεωρεί την κοινωνία αποτυχημένη. Ο εκφυλισμός της πάντα έπεφτε βαρύς σε κάποιους, μου λέει. Δε θεωρεί τον εαυτό του θύμα, ούτε μοναδικό. Μακάρι να είχε τη δύναμη να βάλει ένα τέλος, συνεχίζει και το κλίμα βαραίνει.

Πίνουμε ζεστό καφέ κι εγώ κοιτάω το χώρο γύρω, αμήχανη. Ο Γιώργος τον έχει διαμορφώσει ώστε να είναι πρακτικός. Το «σπίτι» του, έχει μέχρι και αυτοσχέδια τουαλέτα.

«Γεμίζω μπουκάλια νερό από τη θάλασσα. Τα χρησιμοποιώ για να πλένομαι και να καθαρίζω το χώρο. Ήταν γεμάτο μπάζα όταν ήρθα. Έχω ρίξει πολύ δουλειά εδώ μέσα. Βλέπεις τις καταπακτές με τα σκουπίδια; Έτσι ήταν όλος ο χώρος πριν. Υπήρχε επίσης μια κυρία που είχε προσφερθεί και πήγαινα σπίτι της να κάνω μπάνιο ή να πλύνω τα ρούχα μου, αλλά τώρα της έκαναν έξωση κι αυτής, οπότε...».

Ο Γιώργος μιλάει, μιλάει, σχεδόν είναι δύσκολο να τον διακόψεις ή να τον ρωτήσεις κάτι. Πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο. Μιλάει για Νίτσε, Άντλερ, αεροφωτογραφίες, τις γάτες του ή ακόμα και γι' αυτούς που έρχονται εδώ ν' αυτοκτονήσουν.

«Δέκα αυτοκτονίες έγιναν τα τρία χρόνια που είμαι εδώ. Τους δυο μάλιστα τους είχα δει πριν κάνουν το "άλμα". Δεν φανταζόμουν βέβαια ότι θα αυτοκτονούσαν. Έρχονται πολλοί εδώ που απλά κάθονται και κοιτάνε το απέραντο... γαλάζιο. Το κατάλαβα μετά, που ήρθε το λιμενικό. Το σημείο είναι αλάνθαστο, ξέρεις. Αν πέσεις, δε γλιτώνεις».

Πολύ μιλάς για θάνατο, τον πειράζω, προσπαθώντας να διασκεδάσω και τους δικούς μου φόβους. «Τον σκέφτομαι πολύ, ναι. Μου είναι δύσκολο να το κάνω μόνος, όμως. Να βάλω τέρμα στη ζωή μου. Τον πρώτο καιρό που ήρθα εδώ, θυμάμαι έκανα μπάνιο στη θάλασσα κι έτσι με τη ψυχολογία που είχα, άφηνα να με πάρει το κύμα. Έμενα ώρες μέσα. Έφτανα πολύ βαθιά. Δεν με ένοιαζε να πεθάνω ή κάτι. Ίσα- ίσα... θα ήταν μια ανακούφιση. Μιλάμε πήγαινα ανοιχτά. Αναισθησία τρομερή εν τω μεταξύ, ούτε φόβος, ούτε τίποτα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ήξερα κολύμπι καλό, οπότε κάποια στιγμή που συνερχόμουν έλεγα στον εαυτό μου, μπράβο μαλάκα, κολύμπα τώρα μέχρι έξω. Μπορεί και να ήθελα 3 ή 4 ώρες να φτάσω στην ακτή. Όταν έβγαινα έξω ήμουν κατάκοπος. Χέρια- πόδια πονούσαν φριχτά. Αυτή η κούραση όμως με έκανε να αισθάνομαι το σώμα μου. Με έκανε να αισθάνομαι ζωντανός. Το σώμα μου είχε κουραστεί για κάτι κι αυτό ήταν ζωή. Η ακινησία σε σκοτώνει».

Έξω είχε αρχίσει να ψιχαλίζει κι εγώ με τον Φάνη (φωτογράφος) έπρεπε να φύγουμε. Ήμασταν με τη βέσπα του οπότε δεν μας έπαιρνε να μας πιάσει η μπόρα. Πώς είναι να βλέπεις τη θάλασσα κάθε μέρα τόσες ώρες, κάνω μια τελευταία ερώτηση στον Γιώργο.

«Θάνατος... ο ελαιώνας και γύρω η θάλασσα» μου απαντά θυμίζοντάς μου το ποίημα του Καρυωτάκη, Πρέβεζα. «... Θάνατος οι λεροί και ασήμαντοι δρόμοι, με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους, Ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη, ο ήλιος, θάνατος μες τους θανάτους...».

Είμαι σίγουρη ότι στο ερειπωμένο αυτό κτίριο με θέα θάλασσα, ο θάνατος ξορκίζεται καλά με λέξεις.

http://www.vice.com/gr/read/astegos-me-thea-tin-thalassa